Η Ευρώπη ενόψει πολιτισμικού διλήμματος

ΜΟΣΧΑ. Πάνος Ιγνατίου
Σοκ προκάλεσε η δήλωση του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον ενώπιον των συνέδρων στην Διάσκεψη του Μονάχου για την ασφάλεια για το Ευρωπαϊκό σχέδιο δημιουργίας « πολυπολιτισμικής κοινωνίας» Η ομιλία του Ντέιβιντ Κάμερον έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία καθώς μέχρι πρόσφατα οι Άγγλοι «έκρυβαν» κάτω από χαλί της ευγένειας του την αντιπαράθεση με τις μειονότητες στη χώρα τους. Σε παρόμοια ωστόσο δήλωσε προέβηκε και η Άγγελα Μέρκελ ανατρέποντας πλέον τις μέχρι τώρα πολιτικές της Ε. Ε στο θέμα της μετανάστευσης που αποτελεί εν μέσω κρίσης γόρδιο δεσμό για τις χώρες μέλη της Ευρώπης.

Λιγότερα από όλα οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής αφρόκρεμας περίμεναν να ακούσουν τόσο ριζοσπαστικές απόψεις από την Βρετανό πρωθυπουργό η χώρα του οποίου παραδοσιακά κρατούσε απόσταση από τη συζήτηση των φλεγόντων θεμάτων, που σχετίζονται με τους μετανάστες από τις μουσουλμανικές χώρες. Σε αντίθεση, λόγου χάριν, από την Γερμανία ή την Γαλλία για τις οποίες αυτό το πρόβλημα από το επίπεδο των συζητήσεων έχει περάσει στην πράξη. Η Καγκελάριος της Ο.Δ.Γ Άγγελα Μέρκελ στα τέλη του περασμένου έτους είχε αναγνωρίσει την αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής στη χώρα της. Είχε καλέσει τους μετανάστες στη χώρα να μαθαίνουν τη Γερμανική γλώσσα , να τηρούν τους νόμους και να ενσωματώνονται πιο ενεργά στη κοινωνία.

Παθητική ανοχή
Η ομιλία του Ντειβιντ Κάμερον στο Μόναχο συνάδει προφανώς με τη θέση της Καγκελαρίου της Γερμανίας. Ο Βρετανός πρωθυπουργός θεωρεί ότι η «παθητική ανοχή» των Ευρωπαίων είναι πια καιρός να αντικατασταθεί από «μυώδη φιλελευθερισμό» έναντι των μεταναστών. Πολλοί μουσουλμάνοι, κατά την άποψη του, αφού έχασαν τις ρίζες τους καθίστανται εύκολη λεία για τους Ριζοσπάστες.

Σχολιάζοντας αυτού του είδους τις αντιδράσεις η πολιτικολόγος Ναντέζντας Αρμπάτοβα υπέδειξε ότι το σύνθημα, το οποίο στον καιρό της είχε διατυπώσει η Ε. Ε- ενότητα στην πολυμορφία- αρχικά αφορούσε την πολυμορφία μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Όμως αυτό λένε η Μέργκελ και ο Κάμερον, σήμερα συνδέεται με το ρεύμα των μεταναστών. Το πρώτο κύμα της μετανάστευσης από την Αφρική και την Ασία ήταν ήρεμο καθώς αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να βγάλουν το ψωμί τους και να ζήσουν μια κανονική ζωή. Όμως διευκρινίζει τα παιδιά και τα εγγόνια τους που γεννήθηκαν Ευρώπη και απόκτησαν σε αυτές τι χώρες Ιθαγένεια, διεκδικούν την επικράτηση στην Ευρώπη του δικού τους Πολιτισμού και Θρησκείας. Σε αυτό το σημείο έγκειται τεράστιο πρόβλημα για την Ε. Ε. Οι μετανάστες επισημαίνει η πολιτικολόγος οι οποίοι απολαμβάνουν όλα τα κοινωνικά αγαθά δεν θέλουν να ενσωματωθούν σε αυτές τις κοινωνίες»

Εκτός αυτού οι αυτόχθονες ευρωπαίοι πολίτες, οι οποίοι επιδιώκουν τη διαφύλαξη του πολιτισμού τους, όλο και συχνότερα εκδηλώνουν τη δυσαρέσκεια τους για τον αυξανόμενο αριθμό «μεταναστευτικών θυλάκων» που διακρίνονται από μεγάλο βαθμό κλειστότητας. Κατά συνέπεια μέσα από την ολοένα αντίδραση των πολιτών οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν μπορούν να μην αντιδράσουν σε αυτό. Οι αφρόκρεμες στην Ε. Ε όλο και συχνότερα κάνουν λόγο για την ανάγκη προστασίας από το Ριζοσπαστισμό και τη διαφύλαξη της Ευρωπαϊκής τους ταυτότητας.
Στο μεταξύ σύμφωνα με τις προγνώσεις εμπειρογνωμόνων, κατά τα μέσα του αιώνα το ποσοστό των μη αυτοχθόνων κατοίκων στην Ευρώπη μπορεί να ανέλθεις σχεδόν στο ένα τρίτο. Κάποιοι μιλούν για ένα ποσοστό σήμερα που φτάνει το 8% του συνολικού πληθυσμού.

Συμβιβασμός;
Ο χρόνος πάντως θα δείξει ποιος συμβιβασμός θα βρεθεί σε αυτό το πρόβλημα. Ωστόσο ήδη είναι κατανοητό ότι η μεταναστευτική πολιτική της Ε. Ε και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου μπορεί να υποστεί ουσιαστικές αλλαγές.

Σε αντίθεση πάντως με αυτές τις απόψεις ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Δμίτρι Μεντβέντεφ με τα κατά καιρούς φαινόμενα «διεθνικών διχονοιών» που εμφανίζονται με τις τρομοκρατικές ενέργειες και με άλλες εκφράσεις τονίζει ότι χωρίς ομαλή συμβίωση και σεβασμό του ενός προς τον άλλο δεν μπορεί να υπάρξει κράτος. Είναι προφανές ότι η Ρωσία και γενικά οι κάτοικοι της ζούσαν αρμονικά με το Σοβιετικό καθεστώς και στις παλαιότερες γενιές αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα. Εξαίρεση φαίνεται ότι άρχισε να αποτελεί μια πολύ μικρή και αμελητέα μερίδα νέων οι οποίοι αντιδρούν έντονα μετά από κάποιες τρομοκρατικές επιθέσεις στη χώρα. Ωστόσο φαίνεται ότι κίνητρα για αυτές τις διεθνικές διχόνοιες προσφέρουν και ξένες χώρες. Παράδειγμα αποτελεί η Αγγλία η οποία παραχώρησε πολιτικό άσυλο στον διαβόητο τρομοκράτη Ζαγκάεφ ο οποίος καταζητείται για σωρεία εγκληματικών ενεργειών σε βάρος αθώων Ρώσων πολιτών στην περιοχή του Καυκάσου.

Το σημαντικό πάντως που επισημαίνουν πολλοί αναλυτές είναι ότι τα προβλήματα έχουν κοινωνική φύση και πρέπει να αναδιοργανωθεί ολόκληρος ο κοινωνικός μηχανισμός αλλά να προχωρήσουν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις οι κάτοικοι των χωρών που διαφεύγουν μαζικά στην Ευρώπη και αυτό πρέπει να αποτελέσει ένα παγκόσμιο εγχείρημα. Η λέξη της μόδας πάντως είναι η multikulti και οι μάχες στην Ευρώπη γύρω από τη λέξη θα συνεχιστούν στο άμεσο μέλλον.