The Guardian
Στην ιστορία του αμερικανικού προοδευτισμού, μερικές ημερομηνίες ξεχωρίζουν και φέρνουν άμεσα στο νου εικόνες και συναισθήματα. Το 1933 σημαίνει την αρχή του Νιου Ντιλ και τη γέννηση του σύγχρονου προοδευτικού κινήματος, το 1964 σημαίνει την ψήφιση του πρώτου νόμου πολιτικών δικαιωμάτων, ενώ το 1965 σημαίνει την ψήφιση νομοθεσίας καθολικής υγειονομικής κάλυψης για τους ηλικιωμένους. Σήμερα, λίγες μόλις ώρες μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Ομπάμα, το 2010 κατέλαβε τη θέση του στον μικρό αυτό κατάλογο ως το έτος ψήφισης σημαντικής μεταρρύθμισης, ύστερα από έναν αιώνα προσπαθειών.
Ποια κοινωνία θέλουν
Το επίτευγμα είναι μνημειώδες και αποκαλύπτει τη σύγκρουση μεταξύ όσων θέλουν την αμερικανική κοινωνία να αποτελεί ένα απλό συνονθύλευμα ατόμων και εκείνων που πιστεύουν ότι η χώρα αποτελεί κοινωνία πολιτών, με κοινούς δεσμούς και υποχρεώσεις. Ο μέσος Αμερικανός σκέφτεται ότι, αφού διαθέτει ιδιωτική ασφάλιση, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τους «χαμένους» (losers) που δεν φρόντισαν για τη δική τους κάλυψη. Η ερώτηση είναι θεμιτή, όταν προέρχεται από ανθρώπους που εργάζονται σκληρά. Η απάντηση, όμως, είναι ότι η καθολική ασφαλιστική κάλυψη και η επιβολή αυστηρότερων κανόνων στις ασφαλιστικές εταιρείες θα ωφελήσουν την κοινωνία, μειώνοντας το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης και βελτιώνοντας την ποιότητά της.
Το πρόβλημα, πάντως, εντοπίζεται στο ότι πολλοί δεν πιστεύουν ότι τα παραπάνω ισχύουν. Κύριος λόγος αυτού είναι ότι ισχυρά συμφέροντα δαπάνησαν απίστευτα ποσά σε μία προσπάθεια να πείσουν τους Αμερικανούς πολίτες πως η ένταξη 32 εκατομμυρίων συμπολιτών τους (Αμερικανών πολιτών και όχι λαθρομεταναστών) σε σύστημα εθνικής ασφάλισης θα αποβεί καταστροφικό για τη χώρα. Ποσό-ρεκόρ 3,47 δισ. δολαρίων δαπανήθηκε για άσκηση πιέσεων στο Κογκρέσο το 2009, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό από τα χρήματα αυτά προήλθε από μεγάλες εταιρείες και επαγγελματικές ενώσεις, που προσπάθησαν να ακυρώσουν την ψήφιση του νομοσχεδίου ή να το διαμορφώσουν έτσι ώστε να υπηρετεί τα στενά τους οικονομικά συμφέροντα.
Οι δύο αυτές δυνάμεις –η βαθιά ριζωμένη φιλοσοφική διαφωνία στην έννοια του κοινού συμφέροντος, μαζί με τα δισεκατομμύρια δολάρια των εταιρικών κολοσσών– πέτυχαν την ακύρωση αντίστοιχων προσπαθειών στο παρελθόν. Η ήττα τους, όπως αυτή της Κυριακής, αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στην αμερικανική ιστορία.
Η νίκη αυτή των προοδευτικών δεν ήρθε εύκολα. Οι Δημοκρατικοί επικράτησαν στο τέλος, αλλά συμπεριφέρθηκαν άθλια σε όλη τη διάρκεια της αντιπαράθεσης. Δεκάδες Δημοκρατικοί –κυρίως μετριοπαθείς, αλλά και μερικοί αριστεροί του κόμματος– φέρθηκαν περισσότερο σαν μέλη δημοτικού συμβουλίου πολίχνης που εξετάζουν αίτημα αλλαγής χρήσης γης, παρά σαν ψηφοφόροι της σημαντικότερης μεταρρύθμισης της πρόσφατης ιστορίας.
Μερικές φορές πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ορισμένοι από τους βουλευτές αυτούς είναι Δημοκρατικοί. Ο Μπαράκ Ομπάμα, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στους βουλευτές το Σάββατο, προσπάθησε να τους υπενθυμίσει τις υποχρεώσεις τους: «Κάτι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με την πολιτική και κάτι σας ενέπνευσε να γίνετε Δημοκρατικοί και όχι Ρεπουμπλικανοί. Βαθιά μέσα στην καρδιά σας είπατε: Πιστεύω σε μια Αμερική, όπου οι πολίτες δεν νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους».
Αξίζει τις όποιες θυσίες
Η ψήφιση του νομοσχεδίου σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί θα πρέπει τώρα να το υπερασπιστούν σθεναρά. Οι αντιδράσεις θα είναι έντονες και το πολιτικό κόστος υψηλό. Οι Δημοκρατικοί μπορεί να υποστούν βραχυπρόθεσμες πολιτικές απώλειες, ενώ η επιβεβλημένη ασφάλιση από το 2014 θα δημιουργήσει προβλήματα σε πολλούς. Η επιτακτική ανάγκη θέσπισης καθολικής υγειονομικής κάλυψης αξίζει, όμως, τις όποιες θυσίες.
Πηγή: http://news.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.