Του David E. Sanger
The New York Times
Για λίγους μήνες, στα χρόνια του ’60, ο πρόεδρος Τζόνσον και οι σύμβουλοί του εξέτασαν μυστικά το ενδεχόμενο να βομβαρδίσουν τις κινεζικές πυρηνικές εγκαταστάσεις αντί να αφήσουν τον Μάο να αποκτήσει τη βόμβα. Το κόστος ενός ακόμη πολέμου, τότε, φάνηκε υψηλό και έτσι αποφάσισαν να δοκιμάσουν την πολιτική της αποτροπής - να ζουν μ’ ένα απειλητικό καθεστώς ενώ θα αποτρέπουν τις πλέον επικίνδυνες κινήσεις του. Το κόλπο έπιασε. Σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά, οι περισσότεροι Αμερικανοί ανησυχούν μάλλον για τα τρισεκατομμύρια δολάρια που χρωστούν στην Κίνα παρά για το οπλοστάσιό της.
Σήμερα, μια εκδοχή του ιδίου προβληματισμού έχει επανέλθει στο προσκήνιο, αυτή τη φορά για το Ιράν. Επιφανείς πολιτικοί επιστήμονες, όπως ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, υποστηρίζουν ότι όποιο σχέδιο απέδωσε τότε μπορεί να έχει αποτελέσματα και με τους μουλάδες.
Στο μεταξύ, η Ουάσιγκτον δρομολογεί την εγκατάσταση αντιπυραυλικών συστημάτων και ναυτικής παρουσίας στον Κόλπο, σε μια προσπάθεια να περιορίσει την ιρανική ισχύ στην περιοχή, που όμως μοιάζει με αποτρεπτική πολιτική. Ο Λευκός Οίκος, όμως, αρνείται ότι η πολιτική της αποτροπής βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. «Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες», δήλωσε τις προάλλες ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν. Πιο πρόσφατα, ο Τζορτζ Μπους θα είχε επαναλάβει ότι η Αμερική «δεν θα ανεχτεί ποτέ» μια πυρηνική Βόρεια Κορέα.
Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της θητείας του την ανέχτηκε κι έπειτα προετοίμασε τον δρόμο για τη σημερινή στρατηγική αποτροπής, στο πλαίσιο της οποίας διενεργούνται έλεγχοι στα πλοία από τη Βόρεια Κορέα για το πυρηνικό τους φορτίο.
Αυτό που εντυπωσιάζει στον σημερινό διάλογο για το Ιράν είναι ότι κανείς δεν πιστεύει στη σταθερότητα των επιχειρημάτων του. Εκείνοι, οι οποίοι υποστηρίζουν τις κυρώσεις, αναγνωρίζουν ότι τρεις γύροι με την έγκριση του ΟΗΕ δεν άλλαξαν τίποτα. Όσοι υποστηρίζουν τη στρατιωτική βία έχουν τις δικές τους αμφιβολίες. Επιπλέον, στο Πεντάγωνο και τις μυστικές υπηρεσίες, αρκετοί αξιωματούχοι διαμαρτύρονται -αν και ποτέ δημοσίως- επειδή το επιτελείο Ομπάμα δεν έχει ορίσει ακριβώς το πότε πρόκειται οι Ιρανοί να αποκτήσουν «πυρηνική πολεμική ικανότητα».
Συνεπώς, προς τι η αποτροπή; Η βασική ιδέα είναι ότι εάν η Κίνα και η Ρωσία άλλαξαν με τον καιρό, το ίδιο μπορεί να γίνει και με το Ιράν. Τα πυρηνικά όπλα μπορούν να παγιδεύσουν ένα έθνος με την ίδια ευκολία που μπορούν να το ενισχύσουν. Η πολιτική της αποτροπής μπορεί να λειτουργήσει, εκτίμησε ο κ. Μπρεζίνσκι, διότι το Ιράν «είναι μεν επικίνδυνο και διπρόσωπο, αλλά δεν υπάρχει τίποτε στην ιστορία του που να δείχνει ότι έχει τάσεις αυτοκτονίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.