Ο άνθρωπος του προέδρου Ομπάμα

Του Mark Leibovich
The New York Times

Ο Ντέιβιντ Άξελροντ καθόταν ένα απόγευμα στο γραφείο του και παρακολουθούσε σχολιαστή τηλεοπτικού δικτύου, ο οποίος εξηγούσε ότι οι σύμβουλοι του Ομπάμα απέτυχαν οικτρά και πρέπει να αντικατασταθούν. «Κλασικές ανοησίες της Ουάσιγκτον, τις οποίες πρέπει να ανέχομαι. Ο πρόεδρος είναι πολύ καλός στο να μπλοκάρει τέτοιες κουταμάρες. Τον αγαπάω πολύ», είπε ο Άξελροντ, που επανέλαβε τα αισθήματά του για τον πολιτικό του προϊστάμενο άλλες δύο φορές σε διάστημα πέντε λεπτών.

Οι επικριτές της ηγετικής ομάδας του Λευκού Οίκου, όμως, επισημαίνουν τις καθυστερήσεις στο νομοθετικό έργο, την υποχώρηση της δημοτικότητας του Ομπάμα και τα συγκεχυμένα πολιτικά μηνύματα, προτού σταθούν στην αγάπη που τρέφουν οι σύμβουλοι του Ομπάμα για τον πρόεδρο, εκτιμώντας ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος. Πρόσφατες αποκαλύψεις του Τύπου θέλουν τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Ραμ Εμάνιουελ να εκφράζει τη ρεαλιστική γραμμή στην κυβέρνηση και τον Άξελροντ να παίζει τον ρόλο του αυλοκόλακα.



Κατηγορίες που εξοργίζουν
Η κατηγορία αυτή εξοργίζει τον κ. Άξελροντ, τον στενότερο σύμβουλο του Αμερικανού προέδρου. Ουδείς αντιμετωπίζει τα προβλήματα της κυβέρνησης με τη ζέση του κ. Άξελροντ, που μοιάζει να υποφέρει σωματικά κάθε φορά που δέχεται επικρίσεις για το κυβερνητικό έργο. «Ο Λευκός Οίκος του Ομπάμα δεν βρίσκει τα σωστά λόγια, αντίθετα από ό,τι συνέβαινε με την προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα», λέει ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μπράουν, Τζέιμς Μορόνι.

Ο Ντέιβιντ Αξελροντ αναλαμβάνει μερίδιο της ευθύνης για όσα ονομάζει «επικοινωνιακές αποτυχίες» που αφορούν την καθυστέρηση της οικονομικής ανάκαμψης και τη μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης. «Για μένα, το ερώτημα είναι: Γιατί δεν πετύχαμε περισσότερα;», αναρωτιέται.

Το ερώτημα αυτό ταλανίζει τον κ. Άξελροντ τους τελευταίους μήνες και δημιουργεί υπόνοιες διχόνοιας στο στενό προεδρικό περιβάλλον. Τις θεωρίες αυτές προσπαθεί να διασκεδάσει ο κ. Άξελροντ λέγοντας ότι συνεργάζεται άριστα με «τον φιλαράκο» του τον Ραμ.

Οι επικρίσεις στην επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, που προέρχονται από χαιρέκακους Ρεπουμπλικανούς, απογοητευμένους Δημοκρατικούς, οργισμένους μπλόγκερς και άλλους χρήστες του Διαδικτύου, στενοχωρούν τον κ. Άξελροντ, που υπήρξε δημοσιογράφος της εφημερίδας Chicago Tribune.


Φόρτος εργασίας
Οι φίλοι του ανησυχούν για τον φόρτο εργασίας του και για τις επιπτώσεις της δουλειάς του στην υγεία του, αναφέροντας τη δίαιτά του (κυρίως αλλαντικά), το σωματικό του βάρος (πήρε 20 κιλά από την αρχή της προεκλογικής εκστρατείας), την απομάκρυνσή του από την οικογένειά του (ζει στο Σικάγο) και το γεγονός ότι στα 55 του χρόνια ο Άξελροντ είναι πολύ μεγαλύτερος από τους περισσότερους συμβούλους.
Αντίθετα από άλλους προεδρικούς συμβούλους, ο Άξελροντ δεν θεωρείται «υποκατάστατος εγκέφαλος», όπως ο Καρλ Ρόουβ για τον πρόεδρο Μπους, σκοτεινό αουτσάιντερ, όπως ο διαφημιστής Ντικ Μόρις στον Λευκό Οίκο επί Κλίντον ή σαν «συμ-πρόεδρος» όπως ο Τζέιμς Μπέικερ για τον πρόεδρο Μπους τον πρεσβύτερο. Ο κ. Άξελροντ, που θυμίζει θαλάσσιο ελέφαντα χάρη στο πεσμένο του μουστάκι, χαρακτηρίζει τον εαυτό του «άνθρωπο των αποτελεσμάτων» και όχι πολιτικό.

Καθισμένος προσφάτως στο γραφείο του, δίπλα στο Οβάλ Γραφείο, ο κ. Άξελροντ έτρωγε σάντουιτς, με γαρνιτούρα τηγανητές πατάτες. «Θα έπρεπε να είμαι στην αφίσα της εκστρατείας του προέδρου κατά της παχυσαρκίας», λέει γελώντας. Λίγα λεπτά αργότερα, ο κ. Ομπάμα εισήλθε ξαφνικά στο γραφείο, προκαλώντας πανικό στους δύο νεαρούς βοηθούς του Άξελροντ, που δεν είναι συνηθισμένοι να βλέπουν τον πρόεδρο από τόσο κοντά. «Χέι», τον χαιρέτισε ο Άξελροντ, που δεν χρησιμοποιεί τις συνήθεις εκφράσεις «σερ» ή «μίστερ πρέζιντεντ». Ο πρόεδρος παρατήρησε αμέσως το χάος που επικρατούσε στο γραφείο του συμβούλου και δεν έχασε ευκαιρία να τον πειράξει: «Τι είναι αυτό; Η αυλή του βασιλιά Αρθούρου;».

Ο κ. Άξελροντ βρίσκεται συχνά στο πλευρό του προέδρου, ενώ στο επίκεντρο της προσπάθειάς του βρίσκεται η προώθηση των μεγάλων θεμάτων με ειλικρίνεια, εις βάρος της κλασικής μεθόδου που θέλει τον σύμβουλο του προέδρου να εκφωνεί ευφυή, αλλά κενά νοήματος, συνθήματα.