της Φανούλλας Αργυρού
15.4.2011 - Λευκωσία
Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Καταρχήν τις ευχαριστίες μου στους διοργανωτές της εκδήλωσης (Κυπριακό Κέντρο Ερευνών και Αδούλωτη Κερύνεια) στους εκδότες του βιβλίου (Εκδόσεις Αδράστεια) με τους οποίους συνδέομαι από τα φοιτητικά τους χρόνια στο Λονδίνο, και σε σας όλους που μας τιμήσατε με την παρουσία σας. Και χαίρομαι που ακόμα μια φορά μου δίδεται η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας προσωπικώς πέραν των τηλεφωνικών επαφών που έχουμε κατά διαστήματα, με την εκπομπή του αγαπητού μας Λάζαρου Μαύρου και το Ράδιο Πρώτο και του ραδιοφώνου του Λόγου.
Πολύ πρόσφατα, ευρισκόμενος στο Πακιστάν ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και ερωτηθείς στις 5 Απριλίου 2011, αν μπορεί η Βρετανία να βοηθήσει με ηγετικό ρόλο στην επίτευξη λύσεως των διαφορών μεταξύ Ινδιών, Πακιστάν και Κασμίρ, αποστασιοποιήθηκε από ένα τέτοιο ρόλο επιρρίπτοντας δίχως δυσκολία ευθύνες στην ίδια τη χώρα του, και είπε, « Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι που καταρχήν ευθύνεται για τα περισσότερα προβλήματα ανά τον κόσμο», για να κατηγορηθεί από τον βρετανικό Τύπο ως αθυρόστομος,. Εμείς λέμε όμως ειλικρινής, για το αιματηρό μητρώο της βρετανικής αποικιοκρατίας. (Για την δήλωσή του εκείνη του απέστειλα αυθημερόν προσωπική επιστολή).
Το ίδιο είπε και πριν από αυτόν, η βρετανική εφημερίδα «Ιβνιγκ Στάνταρτ» στις 15 Αυγούστου 1996, και που έχουμε βάλει στο πίσω εξώφυλλο του βιβλίου. Και ακόμα πιο πίσω το ίδιο το Φόρειν ΄Οφις προς τον τότε ΄Υπ. Αρμοστή του στην Λευκωσία Σερ Ντέιβιντ Χάντ στις 14 Σεπτεμβρίου 1965. Όταν ο τελευταίος ζήτησε από τους ανώτερους του στο Λονδίνο να αντικρούσουν ως απαράδεκτη λύση την Ομοσπονδία, που είχαν απαιτήσει οι Τούρκοι και υποστηρίξει φανερά τότε η Σοβιετική Ένωση το Φόρειν ΄Οφις του υπέδειξε να σιωπήσει, γιατί όλες οι προβληματικές ομοσπονδίες ανά τον κόσμο, του είπαν, ήσαν βρετανικά δημιουργήματα. Και εφόσον του είπαν, η τουρκική κυβέρνηση συνέχιζε να την θεωρεί ως την ιδανική λύση, οι κίνδυνοι να προσπαθούσαν οι ίδιοι να την υποβαθμίσουν ως ιδέα, δεν προσέφερε πλεονεκτήματα αλλά αντιθέτως θα τους δημιουργούσαν προβλήματα .
Το Κυπριακό, λοιπόν, είναι ακριβώς ένα από τα προβλήματα αυτά, για τα οποία φέρει αποκλειστικά και εγκληματικά την ευθύνη το Ηνωμένο Βασίλειο, όχι η Αμερική όπως συχνά πυκνά ισχυρίζονται κάποιοι δίδοντας άλλοθι στην Βρετανία. Μια εκδικητικά απάνθρωπη αποικιακή πολιτική, που αδίστακτα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με μόνο μία διαφορά που αποτελεί και ένα από τα οξύμωρα του Κυπριακού: Ενώ δηλαδή ο ίδιος ο νυν Βρετανός πρωθυπουργός αρνείται μεσολάβηση για το πρόβλημα που κατ΄ιδίαν ομολογία η ίδια η χώρα του δημιούργησε μεταξύ Ινδιών, Πακιστάν και Κασμίρ, στην περίπτωση της Κύπρου, δικοί μας άνθρωποι καθοδηγούνται από τους ίδιους τους ηθικούς αυτουργούς της καταστροφής μας, δηλαδή τους Βρετανούς. Το ίδιο το Φόρειν ΄Οφις του κ. Κάμερον ανένδοτα συνεχίζει την ίδια πολιτική της προσπάθειας επιβολής των τουρκικών και βρετανικών σχεδιασμών εις βάρος της χώρας μας και του λαού μας. Και νοιώθουν, κάποιοι δικοί μας, προφανώς και υποχρεωμένοι για την ανθελληνική αυτή πολιτική καθοδήγηση και βοήθεια, σε σημείο που τους υπόσχονται και ανενόχλητη παράταση της, κατά τα άλλα προβληματικής και σε κάποιο βαθμό και αχρείαστης, παραμονής των στις βρετανικές βάσεις στο νησί, μέχρι τα εγγόνια μας. Βγάζοντας έτσι τους Βρετανούς από το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν να επιστρέψουν τη βάση της Δεκέλειας στην νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία που δεν θέλουν, εφόσον την έχουν υποσχεθεί στους Τούρκους.
Ο αναγνώστης διαβάζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου καλείται να προσέξει τις λεπτομέρειες, την επιμονή, εμμονή και συνέχεια των στόχων και μεθόδων, για να αντιληφθεί το πως δουλεύει ο βρετανικός παράγοντας και το πως εξουδετερώνει κάτι που δεν τον βολεύει ή λοξοδρομεί δίχως την έγκρισή του... Με ειδική έμφαση στο 1964 με την λεγόμενη αμερικανική ή «νατοική» παρέμβαση που δεν ήταν παρά μια καθαρώς βρετανική προσπάθεια να εμπλακούν οι Αμερικανοί στο Κυπριακό παρά τη θέλησή τους. Στην σελίδα 129 αναφέρομαι σκόπιμα σε ένα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για το θέμα βιβλίο που αποκαλύπτει το πως δούλεψαν οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες για να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να εμπλακούν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Στο δεύτερο κεφάλαιο καταγράφονται και πολύ ενδιαφέρουσες διαφωνίες που προέκυψαν μεταξύ του Αμερικανού ΥΠΕΞ Δρ. Χένρι Κισσιγκερ και Βρετανού υπ. Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν και πρωθυπουργού Χάρολτ Γουίλσον, τον Ιούλιο του 1974 για τον χειρισμό του Κυπριακού, και οι συνομιλίες μεταξύ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τον Χάρολτ Γουίλσον και Μπουλέτ Ετσεβίτ με Χάρολτ Γουίλσον στις 17 Ιουλίου 1974. ΄Ενας ιστορικός σταθμός που αγνοείται.
Το περιεχόμενο του τρίτου μέρους του βιβλίου καταρρίπτει πλέον και τον επίσης λανθασμένο και ανιστόρητο ισχυρισμό ότι ο Αμερικανός Κλάρκ Κλίφφορτ τάχατες έφερε την διζωνική στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ένας καθαρά ανιστόρητος δυστυχώς ισχυρισμός, ειδικά όταν χρησιμοποιείται και από αναγνωρισμένου κύρους καθηγητές. Ούτε την διζωνική, λοιπόν, μετέφερε στον Μακάριο ο Κλίφφορτ ούτε για τον λεγόμενο χάρτη ευθύνεται. Αντίθετα όταν ο Κλίφφορτ επισκέφθηκε τον Μακάριο ο ίδιος ο Μακάριος έβγαλε από συρτάρι του γραφείου του τον ήδη έτοιμο χάρτη και τον έδειξε στον Κλίφφορτ. (Βλέπε σελ, 205 - 206). ΄Ομως βλέπετε, το να επιρρίπτονται όλα πάνω στους Αμερικανούς είναι μια εκ του ασφαλούς λύση που ενσυνείδητα από μερικούς και ασυνείδητα ή ανιστόρητα από άλλους βοηθά τους Βρετανούς να βρίσκονται στο απυρόβλητο αλλά μαζί τους και κάποιοι δικοί μας συνεργάτες των. Η ίδια τακτική χρησιμοποιήθηκε για το 1964, για το 1974 και για το 1977. Οι Αμερικανοί λοιπόν ήταν και είναι μια κάποια λύση ΄Ομως, αφενός το σύστημα αυτό δαιμονοποίησης των Αμερικανών για όλα, που ικανοποιεί επίσης, ακόμα, παλαιοκομματικά κατεστημένα διπολισμού και αφετέρου η δουλοπρεπής αφοσίωση πολλών κυβερνώντων στις αποικιακές κηδεμονεύσεις που συνεχίζεται, στέρησε και στερεί την δική μας πλευρά από το πλεονέκτημα να εμπλέξει πραγματικά τους Αμερικανούς υπέρ μιας απελευθερωτικής πολιτικής. Νεκρώνοντας ουσιαστικά την αποτελεσματικότητα που θα μπ ορούσε να είχε το σήμερα ανύπαρκτο πλέον ελληνικό λόμπυ στις ΗΠΑ.
Ο στόχος δε των πολυσυζητημένων κατευθυντηρίων της 12ης Φεβρουαρίου 1977 δεν ήταν η αποδοχή της διζωνικότητας, η οποία ενδεικτικά δεν περιλαμβανόταν στις 4 παραγράφους, εξάλλου το ίδιο το τουρκικό υπ. Εξωτερικών τον Οκτώβριο του 1979 επιβεβαίωνε ότι «οι Ελληνοκύπριοι ποτέ δεν θα δεχθούν διζωνικές διευθετήσεις, το μόνο που δέχθηκαν ήταν τον δικοινοτισμό» (σελ. 219-220) και αυτό επαληθεύθηκε στις 24.4.2004, αλλά η μετατόπιση του κυπριακού προβλήματος από ένα διεθνές θέμα και μια υπόθεση εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής από την Τουρκία, σε ένα τοπικό ζήτημα μεταξύ δύο... κοινοτήτων!
Εκείνη ήταν η μεγάλη παγίδα στην οποία ο Μακάριος είχε πέσει με την αποδοχή των 4 σημείων στις 12 Φεβρουαρίου 1977 και όχι από τον Κλίφφορτ που έφθασε στην Κύπρο στις 23 Φεβρουαρίου 1977. Αυτός ακριβώς είναι κατά βάθος και ο κύριος λόγος που οι σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές της τουρκο-βρετανικής διζωνικής δικοινοτικής παράδοσης του Κυπριακού Ελληνισμού επιμένουν στις κατευθυντήριες του 1977 και σε δεύτερο βαθμό σε εκείνες του 1979. Ισχυριζόμενοι κινδυνολογώντας για εκφοβισμό, με διάφορους παμπούλες ότι τάχα η Κύπρος θα τύχει της περιφρόνησης της διεθνούς κοινότητας, αν τις πετάξει στο καλάθι των αχρήστων ή θα μας επιβληθεί η διχοτόμηση. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν ξεκολλήσουν από τις κατευθυντήριες του 1977, επανατοποθετώντας το Κυπριακό στη σωστ ή του βάση, εκείνη της τουρκικής βάρβαρης εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής της πατρίδας μας, η Τουρκία είναι που θα ενοχληθεί και οι Βρετανοί. ΄Οταν ο Μακάριος αντιλήφθηκε σε τι πράγματι στόχευαν οι κατευθυντήριες του Βάλτχαιμ, ήταν πλέον αργά. Ούτε η συνείδησή του το άντεξε ούτε η καρδιά του.
Αυτήν λοιπόν τη λύση, οι καταβολές της οποίας ξεκίνησαν από το 1955 από το Λονδίνο και την Άγκυρα για να μετατραπούν σε Σχέδιο Ανάν και στην συνέχεια ως «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους», όπως την βάφτισαν μετά το δημοψήφισμα κυρίως, οι ίδιοι οι ηθικοί αυτουργοί του Λονδίνου, είναι που προσφάτως και ο εντολοδόχος Αλεξάντερ Ντάουνερ δήλωσε ως «εκπρόσωπος» της αποικιοκρατίας, ότι είναι η μοναδική λύση! (Άρθρο Σ. Ιακωβίδη, Σημερινή, 13.4.2011). Με τον νυν πρόεδρο της Κύπρου, να υιοθετεί και αυτή την εφεύρεση των κηδεμόνων για να φορτωθεί και αυτές τις ευθύνες η δική μας πλευρά!
Κλείνω πρώτα με τον Ηρόδοτο όταν έγραψε πως «Ελεύθεροι λαοί οφείλουν να πολεμούν με όλη τους τη δύναμη ενάντια όλων εκείνων που απειλούν την ελευθερία τους και εισβάλουν στη γη τους», και δεύτερο, με τον Βρετανό William Ewart Gladstone ο οποίος είπε κάποτε « Δεν υπάρχει έθνος, τόσο ηθικά ξεφτιλισμένο, που να προτιμά την σκλαβιά κάτω από τον ζυγό ενός έθνους με διαφορετική γλώσσα και άλλη θρησκεία, παρά να πολεμήσει για την ελευθερία του».
Ο William Ewart Gladstone διετέλεσε πρωθυπουργός 4 φορές μεταξύ 1868 και 1894. Διαφωνούσε έντονα με τον Ντισραέλι και υποτιμούσε φανερά την βασίλισσα Βικτώρια. Πέθανε στις 19 Μαίου 1898 σε ηλικία 88 ετών. Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι πριν πεθάνει, συγκεκριμένα στις 13.3 .1987 σε μήνυμά του προς τον Δούκα του Westminster, είπε για την Κύπρο:
«Δηλώνω την ικανοποίηση που θα ένιωθα, αν μπορούσα να έχω την ευχαρίστηση προτού πεθάνω, να δω το λαό αυτού του ελληνικού νησιού, της Κύπρου, να ενσωματώνεται και να ενώνεται με το Βασίλειο της Ελλάδας, με μια φιλική συμφωνία». (Βιβλίο ΄Από την Ένωση στην Κατοχή' σελ. 17).
Ειλικρινά , αλοίμονό μας, αν το τόσο ηθικά ξεφτιλισμένο έθνος τελικά αποδειχθεί ότι είναι το δικό μας, το Ελληνικό, το ημικατεχόμενο για 36 χρόνια από τους Τούρκους.
Σας ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας,
Φανούλα Αργυρού, Λευκωσία 15.4.2011
Οίκημα Αδούλωτης Κερύνειας.
Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
Παρουσίαση βιβλίου «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955 - 2011»15.4.2011 - Λευκωσία
Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Καταρχήν τις ευχαριστίες μου στους διοργανωτές της εκδήλωσης (Κυπριακό Κέντρο Ερευνών και Αδούλωτη Κερύνεια) στους εκδότες του βιβλίου (Εκδόσεις Αδράστεια) με τους οποίους συνδέομαι από τα φοιτητικά τους χρόνια στο Λονδίνο, και σε σας όλους που μας τιμήσατε με την παρουσία σας. Και χαίρομαι που ακόμα μια φορά μου δίδεται η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας προσωπικώς πέραν των τηλεφωνικών επαφών που έχουμε κατά διαστήματα, με την εκπομπή του αγαπητού μας Λάζαρου Μαύρου και το Ράδιο Πρώτο και του ραδιοφώνου του Λόγου.
Πολύ πρόσφατα, ευρισκόμενος στο Πακιστάν ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και ερωτηθείς στις 5 Απριλίου 2011, αν μπορεί η Βρετανία να βοηθήσει με ηγετικό ρόλο στην επίτευξη λύσεως των διαφορών μεταξύ Ινδιών, Πακιστάν και Κασμίρ, αποστασιοποιήθηκε από ένα τέτοιο ρόλο επιρρίπτοντας δίχως δυσκολία ευθύνες στην ίδια τη χώρα του, και είπε, « Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι που καταρχήν ευθύνεται για τα περισσότερα προβλήματα ανά τον κόσμο», για να κατηγορηθεί από τον βρετανικό Τύπο ως αθυρόστομος,. Εμείς λέμε όμως ειλικρινής, για το αιματηρό μητρώο της βρετανικής αποικιοκρατίας. (Για την δήλωσή του εκείνη του απέστειλα αυθημερόν προσωπική επιστολή).
Το ίδιο είπε και πριν από αυτόν, η βρετανική εφημερίδα «Ιβνιγκ Στάνταρτ» στις 15 Αυγούστου 1996, και που έχουμε βάλει στο πίσω εξώφυλλο του βιβλίου. Και ακόμα πιο πίσω το ίδιο το Φόρειν ΄Οφις προς τον τότε ΄Υπ. Αρμοστή του στην Λευκωσία Σερ Ντέιβιντ Χάντ στις 14 Σεπτεμβρίου 1965. Όταν ο τελευταίος ζήτησε από τους ανώτερους του στο Λονδίνο να αντικρούσουν ως απαράδεκτη λύση την Ομοσπονδία, που είχαν απαιτήσει οι Τούρκοι και υποστηρίξει φανερά τότε η Σοβιετική Ένωση το Φόρειν ΄Οφις του υπέδειξε να σιωπήσει, γιατί όλες οι προβληματικές ομοσπονδίες ανά τον κόσμο, του είπαν, ήσαν βρετανικά δημιουργήματα. Και εφόσον του είπαν, η τουρκική κυβέρνηση συνέχιζε να την θεωρεί ως την ιδανική λύση, οι κίνδυνοι να προσπαθούσαν οι ίδιοι να την υποβαθμίσουν ως ιδέα, δεν προσέφερε πλεονεκτήματα αλλά αντιθέτως θα τους δημιουργούσαν προβλήματα .
Το Κυπριακό, λοιπόν, είναι ακριβώς ένα από τα προβλήματα αυτά, για τα οποία φέρει αποκλειστικά και εγκληματικά την ευθύνη το Ηνωμένο Βασίλειο, όχι η Αμερική όπως συχνά πυκνά ισχυρίζονται κάποιοι δίδοντας άλλοθι στην Βρετανία. Μια εκδικητικά απάνθρωπη αποικιακή πολιτική, που αδίστακτα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με μόνο μία διαφορά που αποτελεί και ένα από τα οξύμωρα του Κυπριακού: Ενώ δηλαδή ο ίδιος ο νυν Βρετανός πρωθυπουργός αρνείται μεσολάβηση για το πρόβλημα που κατ΄ιδίαν ομολογία η ίδια η χώρα του δημιούργησε μεταξύ Ινδιών, Πακιστάν και Κασμίρ, στην περίπτωση της Κύπρου, δικοί μας άνθρωποι καθοδηγούνται από τους ίδιους τους ηθικούς αυτουργούς της καταστροφής μας, δηλαδή τους Βρετανούς. Το ίδιο το Φόρειν ΄Οφις του κ. Κάμερον ανένδοτα συνεχίζει την ίδια πολιτική της προσπάθειας επιβολής των τουρκικών και βρετανικών σχεδιασμών εις βάρος της χώρας μας και του λαού μας. Και νοιώθουν, κάποιοι δικοί μας, προφανώς και υποχρεωμένοι για την ανθελληνική αυτή πολιτική καθοδήγηση και βοήθεια, σε σημείο που τους υπόσχονται και ανενόχλητη παράταση της, κατά τα άλλα προβληματικής και σε κάποιο βαθμό και αχρείαστης, παραμονής των στις βρετανικές βάσεις στο νησί, μέχρι τα εγγόνια μας. Βγάζοντας έτσι τους Βρετανούς από το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν να επιστρέψουν τη βάση της Δεκέλειας στην νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία που δεν θέλουν, εφόσον την έχουν υποσχεθεί στους Τούρκους.
Ο αναγνώστης διαβάζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου καλείται να προσέξει τις λεπτομέρειες, την επιμονή, εμμονή και συνέχεια των στόχων και μεθόδων, για να αντιληφθεί το πως δουλεύει ο βρετανικός παράγοντας και το πως εξουδετερώνει κάτι που δεν τον βολεύει ή λοξοδρομεί δίχως την έγκρισή του... Με ειδική έμφαση στο 1964 με την λεγόμενη αμερικανική ή «νατοική» παρέμβαση που δεν ήταν παρά μια καθαρώς βρετανική προσπάθεια να εμπλακούν οι Αμερικανοί στο Κυπριακό παρά τη θέλησή τους. Στην σελίδα 129 αναφέρομαι σκόπιμα σε ένα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για το θέμα βιβλίο που αποκαλύπτει το πως δούλεψαν οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες για να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να εμπλακούν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Στο δεύτερο κεφάλαιο καταγράφονται και πολύ ενδιαφέρουσες διαφωνίες που προέκυψαν μεταξύ του Αμερικανού ΥΠΕΞ Δρ. Χένρι Κισσιγκερ και Βρετανού υπ. Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν και πρωθυπουργού Χάρολτ Γουίλσον, τον Ιούλιο του 1974 για τον χειρισμό του Κυπριακού, και οι συνομιλίες μεταξύ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τον Χάρολτ Γουίλσον και Μπουλέτ Ετσεβίτ με Χάρολτ Γουίλσον στις 17 Ιουλίου 1974. ΄Ενας ιστορικός σταθμός που αγνοείται.
Το περιεχόμενο του τρίτου μέρους του βιβλίου καταρρίπτει πλέον και τον επίσης λανθασμένο και ανιστόρητο ισχυρισμό ότι ο Αμερικανός Κλάρκ Κλίφφορτ τάχατες έφερε την διζωνική στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ένας καθαρά ανιστόρητος δυστυχώς ισχυρισμός, ειδικά όταν χρησιμοποιείται και από αναγνωρισμένου κύρους καθηγητές. Ούτε την διζωνική, λοιπόν, μετέφερε στον Μακάριο ο Κλίφφορτ ούτε για τον λεγόμενο χάρτη ευθύνεται. Αντίθετα όταν ο Κλίφφορτ επισκέφθηκε τον Μακάριο ο ίδιος ο Μακάριος έβγαλε από συρτάρι του γραφείου του τον ήδη έτοιμο χάρτη και τον έδειξε στον Κλίφφορτ. (Βλέπε σελ, 205 - 206). ΄Ομως βλέπετε, το να επιρρίπτονται όλα πάνω στους Αμερικανούς είναι μια εκ του ασφαλούς λύση που ενσυνείδητα από μερικούς και ασυνείδητα ή ανιστόρητα από άλλους βοηθά τους Βρετανούς να βρίσκονται στο απυρόβλητο αλλά μαζί τους και κάποιοι δικοί μας συνεργάτες των. Η ίδια τακτική χρησιμοποιήθηκε για το 1964, για το 1974 και για το 1977. Οι Αμερικανοί λοιπόν ήταν και είναι μια κάποια λύση ΄Ομως, αφενός το σύστημα αυτό δαιμονοποίησης των Αμερικανών για όλα, που ικανοποιεί επίσης, ακόμα, παλαιοκομματικά κατεστημένα διπολισμού και αφετέρου η δουλοπρεπής αφοσίωση πολλών κυβερνώντων στις αποικιακές κηδεμονεύσεις που συνεχίζεται, στέρησε και στερεί την δική μας πλευρά από το πλεονέκτημα να εμπλέξει πραγματικά τους Αμερικανούς υπέρ μιας απελευθερωτικής πολιτικής. Νεκρώνοντας ουσιαστικά την αποτελεσματικότητα που θα μπ ορούσε να είχε το σήμερα ανύπαρκτο πλέον ελληνικό λόμπυ στις ΗΠΑ.
Ο στόχος δε των πολυσυζητημένων κατευθυντηρίων της 12ης Φεβρουαρίου 1977 δεν ήταν η αποδοχή της διζωνικότητας, η οποία ενδεικτικά δεν περιλαμβανόταν στις 4 παραγράφους, εξάλλου το ίδιο το τουρκικό υπ. Εξωτερικών τον Οκτώβριο του 1979 επιβεβαίωνε ότι «οι Ελληνοκύπριοι ποτέ δεν θα δεχθούν διζωνικές διευθετήσεις, το μόνο που δέχθηκαν ήταν τον δικοινοτισμό» (σελ. 219-220) και αυτό επαληθεύθηκε στις 24.4.2004, αλλά η μετατόπιση του κυπριακού προβλήματος από ένα διεθνές θέμα και μια υπόθεση εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής από την Τουρκία, σε ένα τοπικό ζήτημα μεταξύ δύο... κοινοτήτων!
Εκείνη ήταν η μεγάλη παγίδα στην οποία ο Μακάριος είχε πέσει με την αποδοχή των 4 σημείων στις 12 Φεβρουαρίου 1977 και όχι από τον Κλίφφορτ που έφθασε στην Κύπρο στις 23 Φεβρουαρίου 1977. Αυτός ακριβώς είναι κατά βάθος και ο κύριος λόγος που οι σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές της τουρκο-βρετανικής διζωνικής δικοινοτικής παράδοσης του Κυπριακού Ελληνισμού επιμένουν στις κατευθυντήριες του 1977 και σε δεύτερο βαθμό σε εκείνες του 1979. Ισχυριζόμενοι κινδυνολογώντας για εκφοβισμό, με διάφορους παμπούλες ότι τάχα η Κύπρος θα τύχει της περιφρόνησης της διεθνούς κοινότητας, αν τις πετάξει στο καλάθι των αχρήστων ή θα μας επιβληθεί η διχοτόμηση. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν ξεκολλήσουν από τις κατευθυντήριες του 1977, επανατοποθετώντας το Κυπριακό στη σωστ ή του βάση, εκείνη της τουρκικής βάρβαρης εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής της πατρίδας μας, η Τουρκία είναι που θα ενοχληθεί και οι Βρετανοί. ΄Οταν ο Μακάριος αντιλήφθηκε σε τι πράγματι στόχευαν οι κατευθυντήριες του Βάλτχαιμ, ήταν πλέον αργά. Ούτε η συνείδησή του το άντεξε ούτε η καρδιά του.
Αυτήν λοιπόν τη λύση, οι καταβολές της οποίας ξεκίνησαν από το 1955 από το Λονδίνο και την Άγκυρα για να μετατραπούν σε Σχέδιο Ανάν και στην συνέχεια ως «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους», όπως την βάφτισαν μετά το δημοψήφισμα κυρίως, οι ίδιοι οι ηθικοί αυτουργοί του Λονδίνου, είναι που προσφάτως και ο εντολοδόχος Αλεξάντερ Ντάουνερ δήλωσε ως «εκπρόσωπος» της αποικιοκρατίας, ότι είναι η μοναδική λύση! (Άρθρο Σ. Ιακωβίδη, Σημερινή, 13.4.2011). Με τον νυν πρόεδρο της Κύπρου, να υιοθετεί και αυτή την εφεύρεση των κηδεμόνων για να φορτωθεί και αυτές τις ευθύνες η δική μας πλευρά!
Κλείνω πρώτα με τον Ηρόδοτο όταν έγραψε πως «Ελεύθεροι λαοί οφείλουν να πολεμούν με όλη τους τη δύναμη ενάντια όλων εκείνων που απειλούν την ελευθερία τους και εισβάλουν στη γη τους», και δεύτερο, με τον Βρετανό William Ewart Gladstone ο οποίος είπε κάποτε « Δεν υπάρχει έθνος, τόσο ηθικά ξεφτιλισμένο, που να προτιμά την σκλαβιά κάτω από τον ζυγό ενός έθνους με διαφορετική γλώσσα και άλλη θρησκεία, παρά να πολεμήσει για την ελευθερία του».
Ο William Ewart Gladstone διετέλεσε πρωθυπουργός 4 φορές μεταξύ 1868 και 1894. Διαφωνούσε έντονα με τον Ντισραέλι και υποτιμούσε φανερά την βασίλισσα Βικτώρια. Πέθανε στις 19 Μαίου 1898 σε ηλικία 88 ετών. Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι πριν πεθάνει, συγκεκριμένα στις 13.3 .1987 σε μήνυμά του προς τον Δούκα του Westminster, είπε για την Κύπρο:
«Δηλώνω την ικανοποίηση που θα ένιωθα, αν μπορούσα να έχω την ευχαρίστηση προτού πεθάνω, να δω το λαό αυτού του ελληνικού νησιού, της Κύπρου, να ενσωματώνεται και να ενώνεται με το Βασίλειο της Ελλάδας, με μια φιλική συμφωνία». (Βιβλίο ΄Από την Ένωση στην Κατοχή' σελ. 17).
Ειλικρινά , αλοίμονό μας, αν το τόσο ηθικά ξεφτιλισμένο έθνος τελικά αποδειχθεί ότι είναι το δικό μας, το Ελληνικό, το ημικατεχόμενο για 36 χρόνια από τους Τούρκους.
Σας ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας,
Φανούλα Αργυρού, Λευκωσία 15.4.2011
Οίκημα Αδούλωτης Κερύνειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.